Tineke vond dat we iets over het verkeer moesten vertellen.Ik kwam daarvoor het meest in aanmerking,  volgens haar omdat ik rijd.

In eerste instantie was het even wennen met de automaat: denk je dat je op de koppeling trapt, blijkt het de rem te zijn. dat is dan wel een verrassing…Daarna valt het technische deel wel mee. Je moet wel links rijden maar gelukkig doet iedereen dat hier.

De afstanden zijn tamelijk lang: regelmatig geeft de TomTom als volgende meldpunt aan: na 350 km of 160 km of 250km. Alle wegen, snelwegen, autowegen, binnenwegen hebben dezelfde snelheidsbeperkingen. De maximale kruissnelheid is overal 110 km per uur (in sommige staten 100). Dit betekent dat de kortste route per definitie de snelste is, omdat de verkeersintensiteit overal heel laag is: op een doorsneeweg kom je over 50 km misschien 5 of 6 auto’s tegen.Zo nu en dan zijn er inhaalstroken die dan 5 km van tevoren worden aangekondigd. En dan maar hopen dat je tegen die tijd achter een auto zit zodat je iets kunt inhalen. Meestal is er niets in te halen op de inhaalstrook, zeer frustrerend…

Dus het gewone rijpatroon is: cruisecontrol op 100, en dan kun je ontspannen genieten van de omgeving, ook als chauffeur.

We zijn nu een aantal keren met een taxi gegaan en geen enkele chauffeur was uit Australië. De eerste chauffeur kwam uit Syrië, de tweede kwam uit Pakistan. Nummer drie was uit Ethiopië, de vierde was een giechelende Chinees en de chauffeur van vanochtend was een Griek.

Als je aan de praat raakt met Australiërs, beginnen ze vaak met te zeggen uit welk land hun ouders of grootouders afkomstig waren. En de mensen in South Australië leggen er de nadruk op, dat hun voorouders geen strafgevangen waren zoals vaak in Victoria het geval was. Zelfs bij Aussies is er dus verschil….De mensen zijn allemaal uitermate vriendelijk en behulpzaam. En altijd bereid om (soms domme )vragen te beantwoorden.

Medereizigers die we tot nu in onze B&B’s ontmoet hebben, voornamelijk Europeanen, zijn wat stugger. Maar , op een enkele uitzondering na, ontdooiden de meesten wel. Vaak was het ook een kwestie van taal. Als je, als slecht Engels sprekende tourist, ook nog geconfronteerd wordt met volkomen vreemden die een praatje met je aanknopen, voel je je misschien niet zo op je gemak. De vreemdste opmerking tot nu toe kwam van een Nederlandse man. Toen hij door had dat wij zijn taal spraken en toch in het Engels antwoord gaven, zei hij : ” O, spreek je geen Nederlands meer ? ” Aangezien we met nog 4 engels sprekenden aan de zelfde ontbijttafel zaten heb ik in het Engels gezegd dat we natuurlijk nog NL spraken, maar onze medegasten niet!

Om te beginnen, we verhongeren hier niet, dat is onmogelijk met de vaak grote porties eten die opgediend worden. De verscheidenheid aan restaurants is groot In relatief kleine plaatsen kun je, behalve in de lokale bar of fish and chips tent, toch wel kiezen uit 5 of 6 andere restaurants. Soms is de kwantiteit hoger dan de kwaliteit en dat levert wel eens verrassingen op. Kortom, we hebben al een aantal zeer goede maaltijden achter de kiezen en ook een paar minder goede.

Maar net als je denkt dat je het systeem door hebt, is het anders dan je dacht. Gisteren, (27 febr. ) gingen we in Pomonal in de lokale bar eten. Toen we aankwamen stonden er heel veel auto's. Er bleek een afsluitend diner te zijn van een lokale workshop week. Eigenlijk was er geen plaats, maar als we genoegen namen met de keus uit twee gerechten en onmiddellijk wilden eten, zou er iets geregeld kunnen worden. Binnen 5 minuten werd het eten opgediend en na een half uur stonden we weer buiten! Geen koffie of dessert, dat was niet mogelijk met die 150 mensen die na ons nog gingen eten. En vanavond gingen we hier in Robe eten en daar ging het weer heel anders. Je kreeg een tafel met een nummer. Na enige tijd gewacht te hebben, gingen we maar eens informeren hoe de gang van zaken was. Heel eenvoudig, bestellen en betalen aan de bar en dan maar wachten op je eten. Nu zijn we natuurlijk reuze benieuwd hoe dat verder gaat in de andere delen van Australië.