13 maart, avond.

Nadat we terug waren van het bezoek aan het vogelpark hebben we samen met onze gastvrouw en haar dochter gegeten. Zij hadden ons uitgenodigd en Jamie-Lee, de dochter des huizes heeft lekkere verse kreeft garnalen en visfilet op de BBQ gegrild. Ze hebben een enorm apparaat op het terras staan en de gasten kunnen daar gebruik van maken. Omdat wij geen flauw idee hadden hoe je zo’n ding moesten gebruiken hebben zij dat maar even voor gedaan. Het smaakte heerlijk. Wij hadden wijn en bier meegenomen, net een echte ” Aussie BBQ ”

14 maart.

Na een heerlijk ontbijt, door moeder en dochter klaargemaakt, vertrokken we naar Port Dennison. We reden op zeker moment langs de Pink Lakes die inderdaad pink tot diep paars waren. Op de heenweg naar Kalbarri waren we hier ook langs gekomen, maar toen was er geen pink te bekennen. Deze kleur in een grote lagune ontstaat doordat een bacterie , “gevangen ” in de zoutkorrels een basis is voor de vorming van Beta Caroteen. Dit wordt door BASF uit kleinere vijvers ” geoogst “.

Onderweg besloten we van de weg af te gaan en via een dirt road te stoppen bij Oakabella Homestead voor koffie en een drankje. Hier werden we verwelkomd door Loretta, een Canadese vrouw die bijna in haar eentje een totaal verwaarloosde farm met bijgebouwen gerestaureerd heeft. Na een lekkere lunch kregen we een rondleiding door de eigenlijke Homestead en bij ieder vertrek vertelde ze, soms afschuwelijke verhalen over de vroegere bewoners. We hebben ons geweldig geamuseerd met al die griezelverhalen.

Tegen half vijf waren we in onze cabin op het Tourist Park in Port Dennison. We waren erg benieuwd hoe ons onderdak zou zijn. Dit was het enige adres dat we zelf geboekt hadden omdat ons reisbureau in die regio geen adres wist.We hadden niet nagevraagd hoe het eigenlijk ging met linnengoed etc. Toen we onze cabin binnenkwamen bleek dat alles piekfijn in orde was. De bedden waren opgemaakt en er waren voldoende handdoeken. Er was een kleine living met open keuken, apart toilet, douche en twee slaapkamers. in het woonvertrek was airco, onmisbaar in dit klimaat. We keken van ons terras zo op het strand, maar we konden er niet naar toe omdat het hele strand vol zeewier lag. Door de harde wind van de afgelopen dagen waren er hele bulten van zeewier aangespoeld en dat stonk nadrukkelijk naar zwavelwaterstof (stinkbom…).

15 maart

Via een aantal leuke binnendoor wegen reden we naar York, gelegen aan de rivier de Avon! We kwamen door een paar kleine stadjes en het leek alsof de tijd daar had stilgestaan. Moora, een plaats met 1800 inwoners had 5 banken, waaronder de Rabobank. Toen we in een cafeetje vroegen waarom er zoveel banken in zo’n klein dorp waren kregen we als antwoord :” Farming “.Een wat spraakzamere man vertelde ons, dat er in deze omgeving een paar van de grootste farms van West-Australië zijn. Op de muur van een gebouw was een grote muurschildering van boeren die met paarden en ploegen het land bewerkten. Voor de muurschildering stond een groot bronzen beeld van een paard, een eerbetoon aan mens en dier uit de pionierstijd.

Onze volgende stop was in Toodyay. Hier stonden nog veel gebouwen die rond 1870 en volgende jaren gebouwd waren. Er was zelfs een hele echte rode telefooncel!

York aan de rivier de Avon is ook weer zo’n plaatsje met veel oude gebouwen.

De stad werd in 1831 gesticht en was de eerste nederzetting in het binnenland van West- Australië. Deze plaats ligt ook weer temidden van eindeloze graanvelden. Alle velden zijn geoogst en het graan wordt met road-trains en met echte treinen vervoerd naar verschillende havens. Het meeste graan word geëxporteerd naar Japan.

16 maart

Na een lekker ontbijt gingen we eerst in het stadje inkopen doen voor de picknick. Onze picknicks zijn erg basic. We hebben twee broodjes en wat kaas gekocht en we hadden nog jam en boter. We doen heel lang met onze boter. Onderweg smelt het bijna en kun je het op je brood gieten en ‘s nachts stolt het weer in de koelkast. Soms picknicken we op een plek met schaduw en soms in de gloeiende zon. En deze keer hebben we in de auto gegeten omdat de parkeerplaats bij de ” Wave Rock ” vergeven was van de vliegen.

Deze rit ging door de echte ” wheatbelt ” van Australië. Kilometers lange graanvelden, deze velden waren veel uitgestrekter dan de velden die we in Victoria hebben gezien. Wij vonden het landschap mooi, glooiende velden, hier en daar boomgroepen en een veelheid aan kleuren. Soms was de aarde geelachtig, dan weer wat bruiner en soms donkerrood van kleur, al naar gelang welke mineralen in de bodem de overhand hadden. Onderweg zagen we de langste afrastering ter wereld, tegen de konijnen.

Er waren ook grote velden waar bijna niets groeide, dat waren plekken die na hevig regenval blank komen te staan. Het water kan nergens heen, de ondergrond is graniet en de toplaag is maar 30 cm. dik. Het kan zelfs zo erg worden dat de wegen onbegaanbaar worden omdat er meer dan een meter water op de weg staat. Overal staan waarschuwingsborden en meetlatten die de diepte van het water aangeven. Nu maar hopen dat de regen nog even uitblijft…..

Wave Rock was het doel van deze dag. Een heel bijzondere rotsformatie, een enorm blok graniet dat aan 1 zijde geërodeerd was in de vorm van een golf.

Aan de zijkant kon je deze Wave beklimmen. Boven had je een wijds uitzicht over de vlakke omgeving. En er was een waterreservoir gemaakt door de eerste bewoners van Hyden Het water dat tijdens de regen van de rots stroomde werd via dammetjes naar een opvangbekken geleid. Er was geen water in deze omgeving en op deze manier slaagde men er in om water op te vangen. Er is een ander en groter reservoir gebouwd. En het eerste reservoir is nu voor noodgevallen, bv. in tijden van grote droogte. Verder bleek zich bovenop de rots een fraai landschap te bevonden terwijl je ook een prachtig uitzicht over de omgeving had.

We zijn naar beneden gegaan toen het begon te onweren en te regenen. Een groep japanners volgde ons in een lange rij.

De regen was snel voorbij maar we besloten toch maar om naar het hotel te gaan: call it a day!

Ons avondeten in het motel was weer een verrassing. Je koos iets van de kaart, je kreeg een stuk vlees op een bord en dat mocht je zelf gaan grillen op een grote BBQ in het restaurant. En van het buffet kon je brood, salades, groente en friet of een ander aardappelgerecht halen. Koffie en thee was inclusief. Ik vond het leuk, Harrie keek eerst wat verbaasd maar deed toch flink z’n best bij het grillen. Het eten was erg lekker.