Na een hartelijk afscheid van Carsten en Karin, de Duitse gastheer en gastvrouw in de Quaalup Homestead gingen we richting Albany. In deze plaats, op 190 km. van hun B&B, moeten zij hun boodschappen doen. De supermarkt is hier niet om de hoek!

Onderweg zijn we nog naar een hele mooie baai geweest met prachtige rotsformaties.

We waren redelijk op tijd in Albany en op advies van onze gastvrouw Margaret zijn we nog naar een paar mooie plekken in de omgeving geweest. Eén ervan was het ANZAC memorial parc, waar je een mooi uitzicht over de baai van Albany had. ANZAC staat voor ” Australian New Zealand Army Corps ” en dat waren de soldaten die in WO I samen met de Amerikanen en Engelsen tegen de Duitsers vochten. In WO I gingen 30.000 Australische soldaten over zee. Er kwamen slechts 10.000 Australische soldaten terug. In WO II vochten de troepen met de geallïeerden tegen de Japanners. Op ANZAC Day worden in Australië deze doden herdacht. In bijna ieder dorp of stad is er wel een ANZAC gedenkteken. Later werden op deze gedenktekens ook de namen van de gesneuvelden uit de Vietnam en de Korea oorlog vermeld.

Daarna hebben we de stad een beetje bekeken en lekker Italiaans gegeten.

20 maart.

Vanochtend hebben we de andere kant van de baai van Albany verkend. Het weer knapte eerst flink op ( na de regen in de ochtend ) en we hadden op sommige plaatsen een indrukwekkend uitzicht.

Het mooiste punt was op een hoge rots, waar in de tweede wereldoorlog een geheime radar post gevestigd was.

Maar het waaide er zo hard, dat je nauwelijks je evenwicht kon bewaren. Het werd ook snel koeler, vooral toen het begon te regenen. En voor het eerst in deze vakantie hebben we overdag een jas aangehad! Bij 19 graden en een harde wind was dat wel aan te raden. In Denmark,een leuk plaatsje aan een rivier hebben we gegeten .

Daarna zijn we verder gereden naar de Valley of the Giants. Deze Giants zijn red Tingle trees, die 70 meter hoog kunnen worden. Via een ingenieuze stalen loopbrug klom je tot 40 meter hoogte en loop je door een woud van giganten.Deze loopbruggen waren via platforms met elkaar verbonden. Op elke sectie van de brug mochten er 20 mensen lopen en die moesten een meter afstand van elkaar houden. Op de platforms, die ook de pijlers van de secties waren, mochten maximaal 10 mensen staan. Al die secties gingen vibreren als je er over liep, dat was wel een vreemd gevoel. Het was geweldig om op die hoogte naar bomen te kijken. Je keek op de toppen van de wat kleinere bomen en voor de hoge bomen moest je nog steeds een heel stuk naar boven kijken.

Daarna zijn we doorgereden naar ons verblijf, deze keer een heel aardig huis in een bosgebied. Omdat we wisten dat het wat afgelegen lag, hadden we tussen de middag warm gegeten. Dus houden we nu een avondpicknick. De spullen voor het ontbijt staan al in de koelkasr, dat wordt weer selfcatering morgenvroeg…